کارورزی 1 رو باید تو مدرسه ی دیانت که جاش تو کوچه ی کنار دانشکده بود می گذروندم. یه دیستان پر از بچه های قد و نیم قد شیطون و آروم، بازیگوش و باهوش، ظالم (!) و مظلوم و خلاصه همه جوره. بیشتر سر کلاس اول می رفتم. خانم معلمشون هفته ای یه روز مرخصی داشت، سه شنبه ها. ساعت اول که بچه ها شاداب تر بودن قرآن کار می کردیم، ساعت دوم بخوانیم و بنویسیم بود که نقاشی کار می کردیم!!! و دو ساعت بعدم که به اندازه ی یک روز کامل کارگری تو سخت ترین شرایط آب و هوایی (عجب تشبیهی شد) ازم انرژی می گرفت ورزش بود، فقط منتظر بودم کی تموم می شه برم تو دفتر با یه لیوان چایی حنجرمو از عزا در بیارم. بگذریم...
یه روز اول صبح که وارد کلاس شدم مثل همیشه بچه ها که تا قبل از ورود من تو کلاس پخش و پلا بودن و سرو صدا می کردن، شروع کردن به رفتن سر جاهاشون... هنوز به سمت صندلی نرفته بودم و بچه ها هم هنوز کامل سر جاهاشون ننشسته بودن که یهو یکی از بچه های شیطون و حرص درآر کلاس دویید طرفمو بغلم کرد (البته قدش به پاهام بیشتر نمی رسید!)، گفت: «آقا ما شما رو از مامانمونم بیشتر دوست داریم...» وای... برای چند لحظه رفتم تو فضا... چه قدر از خودم خوشم اومد تو اون لحظات: بچه ست... از ته دلش حرف می زنه... حتماً معلم خوبی بودم که همچین بچه ی حرف گوش نکنی با من مأنوس شده... تو همین فکرا بودم که یادم اومد یه روز آقای ناظم گفته بود: «...این دانش آموز با نامادری زندگی می کنه!»